Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Του κόσμου το στεφάνι λιώνει. – Κύριέ μου:

Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη

έπεσε τ’ άστρο: αγόρια τώρα και κοπέλες

έγιναν ίσα με άντρες: έφυγε η εξαίρεση

και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω

για να το ιδεί η σελήνη […]

η ερμιά μου πάει να κάνει τη ζωή καλύτερη:

πρόστυχο να ’σαι Καίσαρας· μην όντας ο ίδιος

η Τύχη, είναι κοπέλι της, θεληματάρης της.

Είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη

που δίνει τέλος σ’ όλα τ’ άλλα που έχουν γίνει,

μποδάει τις ατυχίες και αποκλεί την αλλαγή:

κοιμάσαι και ποτέ σου δε γεύεσαι κοπριά,

που τρέφει τον ζητιάνο και τον Καίσαρα.