Από τα άσυλα των φτωχών στην αδελφότητα των αλητών

Προτιμάμε να ψοφήσουμε στο δρόμο παρά να γίνουμε δεκανίκι αυτού του κόσμου, βροντοφώναξε ένας παλιός ναύτης, ονόματι Γκρέγκορ Γκογκ, σε μια αποστροφή του λόγου του, στη διάρκεια του Συνεδρίου των Αλητών που έλαβε χώρα την Πεντηκοστή του 1929 στη Στουτγάρδη, την πρωτεύουσα της Βυρτεμβέργης. Ενώπιον μιας ασυνήθιστης, ακόμα και για τη Γερμανία του μεσοπολέμου, σύναξης ρέμπελων αδελφών του δρόμου, ο Γκογκ, στο όνομα της Αδελφότητας των Αλητών, θα καλούσε σε έναν ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην αστική κόλαση, την ιδέα του Κράτους και την πνευματική εξουσία της Εκκλησίας. Έναν αγώνα πάνω απ’ όλα πνευματικό. Πώς να εννοηθεί ένα τέτοιο γεγονός στις μέρες μας;

Πώς να συλλάβει κανείς τέτοιου είδους τολμήματα; Μήπως διευρύνοντας το πεδίο; Μακραίνοντας τον δρόμο με απανωτά ερωτήματα, κοντοσταθήκαμε μαθαίνοντας πως ο Τζωρτζ Όργουελ, για τους δικούς του λόγους, θα αναζητούσε την έμπνευση μέσα στα άσυλα των φτωχών του Λονδίνου. Ύστερα, τράβηξε την προσοχή μας το μαχητικό άρθρο της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη φριχτή κατάληξη των τρόφιμων ενός ασύλου αστέγων στο Βερολίνο. Και στο Βουκουρέστι, πετύχαμε τον Παναΐτ Ιστράτι, την αλήτικη ψυχή της Ανατολής, να προλογίζει το βιβλίο του Όργουελ για τους αλήτες δύο μεγαλουπόλεων της Δύσης, του Παρισιού και του Λονδίνου.

Έτσι προσανατολιστήκαμε κάπως καλύτερα.