Διήμερον εν Θεσσαλονίκη

Πάντως, παράξενο να βάζεις το προσωπείο του Ξένου, όταν είσαι ενήλικος και φθάνεις σε άλλη χώρα. Ένα χωνί βαλμένο στο στόμα, και αλλοιώνει τους παραγόμενους φθόγγους. Τα δόντια, η γλώσσα, ο λάρυγγας, παλεύουν να το πετύχουν. Είναι πλήκτρα που πατιούνται κάπως αφύσικα. Το μυαλό ψάχνει τεχνητούς συνδυασμούς. Όσο να τους βρεις, οι ντόπιοι έχουν ήδη περάσει στην επόμενη κουβέντα. Εργατιά λοιπόν, αλλοφωνία, βάρδιες στη φύλαξη, ανάγκη για μεροκάματο. Κι από δίπλα υπάρχει και το αξίωμα της ιεροσύνης, που μένει ανεξάλειπτο. Φορέας ενός σπουδαίου κόσμου, κι ήθελε να τον ευαγγελίσει. Θα κατάφερνε κιόλας να αφήσει κάποιον στο πόδι του, τελευταίο διάδοχο; Τόσο φως να μη χαθεί, ας το γευθούν κι οι επόμενοι. Παρ’ όλο που αυτός ο κόσμος είχε ήδη βουλιάξει, εκτός από δυο-τρεις προμαχώνες. Σε ψηλά απρόσιτα βουνά, μόλις σωσμένοι από τον νέο κατακλυσμό.