Είχε τα μάτια της Σαλώμης

Ο Γιώργος Σεφέρης, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της νεότερης Ελλάδας, αποτυπώνει στα έργα του την ταυτότητα και την ψυχή του ελληνικού λαού. Με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας να κοσμεί το έργο του ο Σεφέρης αποτελεί ένα φάρο της ελληνικής λογοτεχνίας, ενώ η ποίησή του γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν. Σπουδαγμένος στο Παρίσι βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τις ευρωπαϊκές λογοτεχνικές τάσεις, από τις οποίες δέχεται ορισμένες επιδράσεις, ιδίως στο πρώτο του έργο. Πολύ σύντομα όμως απαγκιστρώνεται απ’ αυτές, για να ενσωματώσει στο έργο του την ελληνική παράδοση.

Σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο όραμα για το μέλλον της, ο ποιητής της «Άρνησης» προβάλλει με το έργο του το ποιητικό του όραμα για την πνευματική αναβάθμιση του ελληνισμού. Αυτό και μόνο καθιστά την ποίησή του σήμερα επίκαιρη. Η εμπειρία άλλωστε που αποκόμισε ως διπλωμάτης και ποιητής από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, που τον θεώρησε ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενισχύει ακόμη περισσότερο την επικαιρότητα και τον ολοζώντανο χαρακτήρα του έργου του σήμερα, που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται από νέους πολέμους, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο πόλεμος στη Γάζα.

Ο Χρήστος Αντωνίου, έγκριτος μελετητής του σεφερικού έργου, με το βιβλίο του αυτό συζητά όλα τα παραπάνω και προσπαθεί να ερμηνεύσει ορισμένα δύσκολα αλλά πολύ σπουδαία ποιήματα του Σεφέρη, να αναδείξει τις θεματικές του και τη δράση του ως διπλωμάτη στο Κυπριακό Ζήτημα.