Για τη χρυσή τομή

Οι Έλληνες πήραν γύρω στα 650 π.Χ. τις αιγυπτιακές μονάδες μήκους: τον Βασιλικό ή μεγάλο πήχη και τον μικρό πήχη, προσαρμόζοντάς τους στη δική τους αισθητική δημιούργησαν τους πόδες με διαφορετικά μεγέθη για διαφορετικά εργαστήρια. Όλοι οι πήχεις είχαν 16 μοιράσματα με ανάλογη αντιστοιχία με τα μοιράσματα του ανθρώπινου σώματος στα 10 μοιράσματα στα 6 και 4. Το ίδιο και τα αιγυπτιακά όμως με συγκεκριμένες ιερατικές προλήψεις.

Οι αναλογίες στα όριά τους έδιδαν αξίες που ονομάστηκαν χρυσές τομές. Ο Πυθαγόρας διατύπωσε μαθηματικά αυτό το μοίρασμα με τον αριθμό 1,618. Η μικρή διαφορά που προκύπτει μεταξύ των 16 μοιρασμάτων στα 10, 6, 4, δίνει στον τεχνίτη το περιθώριο ελευθερίας, να δημιουργηθεί «αναπνοή» από τον τεχνίτη στο ενδιάμεσο (π.χ. σε ένα ύψος γλυπτού 2 μ. έχουμε τη θέση της 1ης τομής στα 1,250 μ. ενώ με το 618 έχουμε το 1,236. Η διαφορά είναι 1,4 εκ. όσο η ελεύθερη κίνηση του εργαλείου.)

Η φιλοσοφική κάλυψη της εποχής από τον Πυθαγόρα 580-500 π.Χ., και μετά από τον Ηράκλειτο 544-483 π.Χ. περί «κίνησης», άνοιξε τον ορίζοντα κίνησης στη δημιουργία στους Κούρους την ίδια εποχή με την μεγάλη ακμή τους για ένα αιώνα 550-459 π.Χ.