Η ελληνική δημόσια διοίκηση

Η ανάπτυξη της χώρας ακολούθησε και ακολουθεί βραδείς ρυθμούς λόγω των διαρθρωτικών και οργανωτικών αδυναμιών της Δημόσιας Διοίκησης. Το πρόβλημα εμφανίστηκε από την εμφυλιακή περίοδο. Έγιναν, κατά καιρούς προσπάθειες για την αντιμετώπισή του. Όλα όμως τα μέτρα που ελήφθησαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις απέβησαν αλυσιτελή. Τούτο γιατί ήσαν συμπληρωματικά, αποσπασματικά, συγκυριακά, πυροτεχνηματικά και κατά κανόνα δημαγωγικά, εκινούντο δε σε ένα σύστημα αναξιοκρατίας, μετριοκρατίας, νεποτισμού ωχαδελφισμού, αδιαφορίας και ατιμωρησίας. Έχει εμπεδωθεί ένα κράτος όπου κυριαρχεί η πολυνομία, η αχρησία, ή η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, η γραφειοκρατία, η διάχυση ευθυνών, η πλημμελής λειτουργία ή η ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών που αναγκάζουν τον πολίτη, για την ικανοποίηση νομίμων αιτημάτων του, να καταφεύγει, όπως πολλοί άλλοι συμπολίτες του, στο χρηματισμό του κρατικού οργάνου... Για την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης πρέπει να εκδηλωθεί η αποφασιστική και αταλάντευτη βούληση της κυβέρνησης, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, για την εφαρμογή της αρχής της αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς και δραστηριότητες. Στη συνέχεια επιβάλλεται η λήψη συγκεκριμένων διοικητικών και νομοθετικών μέτρων στα πλαίσια ενός συστήματος εκτεταμένης διοικητικής, πολιτιστικής και οικονομικής αποκέντρωσης. Από τα μέτρα αυτά, φυσικό είναι, ορισμένοι προνομιούχοι πολίτες (που συνεχώς πιέζουν για την διεύρυνση των προνομίων τους) να θορυβηθούν... και να θορυβήσουν.