Η πόλη έβαλε τους ανθρώπους της στα παγκάκια και κατάπιε μία μέντα

Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης ταραγμένης δεκαετίας, ανάμεσα σε αυτά που χάθηκαν οριστικά, χάθηκε και η ικανότητά μας να ονειρευόμαστε. Τα μεγάλα όνειρα απορρίφθηκαν εντελώς ως ανέφικτα και τα μικρά μίκρυναν και στένεψαν ακόμα παραπάνω. Η γενική στενότητα του ορίζοντα έφερε έναν καινούριο κόσμο στον οποίο φοβάσαι να μοιραστείς τα όνειρά σου εάν αυτά δεν έχουν άμεση πρακτική και ωφέλιμη ανταπόδοση. Μαζί με τα όνειρα, χάσαμε και την ικανότητα του οραματισμού. Ενός κόσμου καινούριου, δικαιότερου και ωραιότερου. Και ταυτόχρονα χάσαμε την έννοια της κοινότητας, το «μαζί» εκείνο, δια μέσου του οποίου μπορούν να υλοποιηθούν τα όνειρα. Δύο άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες, μοιράζονται το ίδιο παγκάκι στο παραλιακό μέτωπο μιας πόλης. Η μία γύρω στα 20, η άλλη γύρω στα 40. Η μία αποφασίζει να διηγηθεί ένα όνειρο. Η δεύτερη ανταποκρίνεται. Δημιουργείται μια σχέση ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, μια σχέση που αντλεί τη δύναμή της από μια βαθιά κρυμμένη παιδικότητα, επιστρέφοντας έτσι στον ανατρεπτικό κόσμο του παιχνιδιού. Δημιουργούν μαζί ένα νέο σύμπαν, δικών τους κανόνων, στο οποίο προσπαθούν να συμπαρασύρουν τους θεατές.