Η τελευταία πνοή

Αυτό που με συναρπάζει στο βιβλίο του Λουίς είναι ο πλούτος και η ποικιλία αυτού του πολύχρονου βίου που μοιράστηκε ανάμεσα σε τόσες χώρες και πολιτισμούς. Ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στη σύγχρονη εποχή. Περνά από τον σουρεαλισμό, τον Ισπανικό Εμφύλιο, το Χόλιγουντ, το Μεξικό. Μια ζωή γεμάτη χιούμορ, μοναξιά, φιλία, φαντασία, ιδωμένη από ένα από τα πιο διεισδυτικά βλέμματα του καιρού μας, το βλέμμα ενός γελαστού ή κάποτε μελαγχολικού ερημίτη. Αυτό που επίσης συναρπάζει, όπως στα ισπανικά περιπετειώδη μυθιστορήματα, είναι η αγάπη για την ανάπαυλα, το ανέκδοτο, το χιούμορ. Ο Λουίς σταματά ξαφνικά, κάθεται κάτω από ένα δέντρο κι αρχίζει να μιλά για πράγματα σημαντικά: το κρασί, τον έρωτα, τον Θεό, το τυχαίο, το όνειρο και τον θάνατο. Αυτό το βιβλίο είναι η εικόνα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, εκπληκτικός και κάποτε αλλόκοτος περίπατος στον ταραγμένο 20ό αιώνα... η μυστική περιπέτεια μιας ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο τυχαίο και την ελευθερία.