Η θάλασσα είμαι εγώ

ΕΛΕΝΗ

Στα γυάλινα κλουβιά των έψιλόν σου

χάνεσαι

εσύ που το φεγγάρι ορμήνεψες

μη φέξει και θρηνούμε.

Σε αρχαίο δράμα ακροπατάς

για να σκιρτήσει ο μελωδός

ο ποιητής

ο ραψωδός

ο Μάνος.

Σακατεμένα γόνατα

απ’ τον καιρό της Τροίας σε προδίδουν

μα από τον όλεθρο

κρατιέσαι σε απόσταση.

Το πεπρωμένο σε έστειλε

σκλάβα σε μαύρους έρωτες

με αιχμαλωσία εκούσια

διλήμματα να συνθέτεις

ώσπου ο ίαμβος ξυπνά

και γίνεσαι τραγούδι.

Σε ανήλιαγες στεριές γίνεσαι φως

αστέρι συνοδεύει το όνομά σου

και ο σταυρός κι ο ταπεινός βασιλικός

κραταίωμα της πίστης

κρύβουν εσαεί το άρωμά σου.

Και σαν γεννήθηκα

του λόγου μου κι εγώ

σε απόσταγμα αγγελικό

γεύτηκα το θυμίαμα

κληρονομιά βαθύπλουτη μού δόθηκε

με μιαν ευχή ταγμένη

να με λαλούν «Ελένη».