'μενα με λένε Σωθικό

Με φλάμπουρο την παιδική αθωότητα. Πάνω σε χωμάτινους δρόμους με Ελλάδας ρίζες.

Σαν μια αρχαία τραγωδία που δε γράφτηκε από μεγάλου ποιητή το χέρι.

Λείπει ο από μηχανής θεός. Πάντα θα λείπει από τη γη.

Με λυρισμό, με ωμότητα, με δάκρυ κόκκινο κι αίμα διάφανο. Αυτό είναι το Σωθικό.

Έχει οσμή. Έχει λαλιά. Έχει έρωτα.

Στα γόνατά του οι πληγές θα κλείνουνε αργά.

Κι απ’ την καρδιά θα στάζουνε ακόμη…

———

Κι έπειτα άλλες δώδεκα.

Σα μήνες, θες…

Κλεμμένες ρόγες από τσαμπί σταφύλια.

Όσες οι Ολύμπιοι Θεοί.

Σαν κέντρο της μέρας και της νύχτας.

Τόσο στο χτες, όσο στο σήμερα.

Τόσο στοιχειά, όσο και λάσπες.

Οι άλλες δώδεκα.

Τόσο εσύ, τόσο κι εγώ.

Τόσο χολή, τόσο και μέλι.

Οι άλλες δώδεκα μιλούν. Κι όλες μαζί φονεύουν.