Μια συγγνώμη ασυγχώρητα καθυστερημένη

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσω με τον Πλάτωνα και την Οντολογία του. Μου μοιάζει πολύ συναρπαστική όμως η εμμονή του στον εμπειρισμό της ανάμνησης του είναι. Γιατί κάπως έτσι μου κόλλησε και μένα η ιδέα ότι κάτι πολύ σημαντικό διακύβευαν οι «αναμνήσεις» της σχέσης μου με την Κέιτ. Πληρέστατος χαράς από μια «υπερουράνια» διαμονή μου τον καλό εκείνο καιρό μαζί της, μάλλον μου χαριζόταν εκεί, ως ανάμνηση της αλήθειας της ύπαρξής μας, η θέα της ερωτικής αυτοπαραίτησης και αυτοπροσφοράς. Ήλθε όμως κάποτε η ώρα της «προσγείωσης» στον τόπο της άρνησης κι της αποπομπής μου. Και εκείνη η ανάμνηση τι απέγινε; Χάθηκε; Όχι, αλλά αφήνοντάς με μόνο η Κέιτ με τις αναμνήσεις μου συγκεφαλαιωμένες σε μια ομόλογη της πρώτης ανάμνηση, προκρινόταν τώρα ως κομιζόμενη θέα της η εμπειρία της αφόρητης οδύνης του απόλυτου σκότους, αυτού του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.