Ναπολέων Λαπαθιώτης. Ξεδιάλεγμα

Μισοαστεία μισοσοβαρά, ο Λαπαθιώτης, καμιά πενηνταριά (και βάλε) τώρα χρόνια, με ακολουθεί. Αρχίζω και βλέπω, σταθερά πλέον, στην εργοβιογραφία μου τη μορφή του να βαδίζει στο πλευρό μου. Από παιδί σχεδόν, που τον πρωτοδιάβασα, κι ύστερα νέος, που στη βιογραφία του στήριξα το πρώτο μου μεγάλο εγχείρημα, την ταινία Μετέωρο και Σκιά, κι αργότερα, στη δεύτερη και πιο μεστή δημιουργική μου περίοδο, που ξαναπήγα γυρεύοντας, με μια μεγάλη αναλυτική μελέτη, το Χαίρε Ναπολέων, νιώθω δίπλα μου μια μικρή καρδιά να μοιράζεται μαζί μου ό,τι για κείνην κάνω. Αλλά κι αργότερα, όταν η ζωή, όπως είναι φυσικό, μ' είχε κάνει να ξεχαστώ, κι ούτε μου περνούσε μια δημιουργία για εκείνον καθόλου απ' το μυαλό, να που πάλι, χωρίς να το περιμένω, πριν αρκετά χρόνια, ξαφνικά, για την ΕΡΤ, μου παράγγειλαν ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ - πορτραίτο του, στη σειρά "Εποχές και Συγγραφείς". Καρμικό; Μπορεί, κι ας γελάσουν μαζί μου μερικοί διανοούμενοι, αλλά σε ηλικία που βλέπω πια να διακρίνεται όλο και ευκρινέστερα το ορόσημο του θανάτου και για μένα, αυτός ο περίπατος δεν λέει ακόμη να τελειώσει.