Ο φροντιστής ή μια βόλτα στην πόλη

‘’Διάβασα κάπου πως, αν κάνουν τα χείλη τη κίνηση του χαμόγελου ο εγκέφαλος παίρνει το μήνυμα ότι χαίρεσαι, ακόμη και αν δεν το νιώθεις. Καταπληκτικό! Έτσι προσπαθώ να χαμογελώ για καμιά ωρίτσα. Πιάνονται οι σιαγόνες μου, αλλά τι λένε; Δεν υπάρχει δεν μπορώ! Υπάρχει δεν θέλω! Και εγώ θέλω. Θέλω να γελάω αληθινά. Θέλω να χαίρομαι. Θέλω να λευτερώσω την γλώσσα μου και να φωνάξω δυνατά όλα αυτά που σκέφτομαι, τις ώρες που είμαι σκυμμένος πάνω από τη κούπα του καφέ μου.’’