Ο κύριος Πλουφ

Πλουφ. Ο ήχος μιας σαπουνόφουσκας. Αυτό δεν είναι λογοτεχνία κύριοι, θα μπορούσαν να ισχυριστούν oι γραμματείς κι οι φαρισαίοι, αν το βιβλίο μου δεν μπορεί να διαβαστεί, τότε η ζωή δεν μπορεί να βιωθεί, θα μπορούσε να αντιτείνει ο κύριος Πλουφ υπερασπιζόμενος το φτωχό πνευματικό του τέκνο, πριν σκίσει με λυσσασμένη οργή το πρωτότυπο απαγγέλλοντας ταυτόχρονα τους πιο ερωτικούς στίχους που μπόρεσε να σκαρφιστεί ποτέ. Κανείς δεν ήταν εκεί για να ακούσει την κραυγή του. Εκτός από το ταβάνι, που η παγερή, αδιάφορη ματιά του προσυπόγραφε αυτό που θα μπορούσε να είναι η κεφαλίδα και το υποσέλιδο μιας ολόκληρης ζωής: Ούτε ένα δάκρυ κύριε Πλουφ. Ούτε ένα δάκρυ.