Ο πραγματικός Χόκινγκ

Ποιος ήταν ο πραγματικός Χόκινγκ;
Αν και γνωρίζουμε αρκετά για τον επιστήμονα, πόσα ξέρουμε για τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο;
Στην ανατρεπτική αυτή βιογραφία ο Charles Seife αποκαλύπτει την προσωπικότητα και το έργο του Στίβεν Χόκινγκ, εστιάζοντας με κριτικό τρόπο στις πολλές όψεις του βίου του: ο Χόκινγκ ως φυσικός, ως σελέμπριτι, ως σόουμαν, ως σύζυγος και πατέρας, ο Χόκινγκ ως άνθρωπος.
Καταφεύγοντας, μεταξύ άλλων, σε συζητήσεις με πρόσωπα του στενού κύκλου του και αξιοποιώντας το τέχνασμα της αντίστροφης χρονολογικής σειράς -ξεκινά από το τέλος για να καταλήξει στα παιδικά χρόνια-, ο Seife προβάλλει τον ιδιοφυή επιστήμονα αλλά και τον δεξιοτέχνη της αυτοπροβολής, τον άνθρωπο που έχτισε τον μύθο του ξετυλίγοντας τα βαθύτερα μυστήρια του σύμπαντος.
Αν αντιστρέψετε τη ροή του χρόνου, αυτό που αναδύεται είναι ένας άνθρωπος ιδιότροπος, αλαζονικός, άκαρδος, όμως και ζεστός, πνευματώδης και ευφυής. Περίπλοκος. Συναρπαστικός. Μοναδικός.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ένα σημαντικό έργο που καταγράφει τη ζωή του Στίβεν Χόκινγκ όπως πραγματικά συνέβη.
New York Times

Μια εξαιρετική, αν και όχι τόσο κολακευτική, βιογραφία ενός γίγαντα της φυσικής του 20ού αιώνα.
Kirkus

Στις 10 καλύτερες βιογραφίες της χρονιάς
Prospect Magazine

Η αληθινή τραγωδία και ο θρίαμβος του Στίβεν Χόκινγκ μπορούν να βρεθούν μόνο στη χαοτική ανθρώπινη φύση του. […]
Ο θρίαμβός του ήταν πως ανακάλυψε κάτι νέο, το οποίο άλλαξε με ριζικούς τρόπους την κατανόησή μας για το σύμπαν – και το έκανε πάνω από μία φορά. […] Η κύρια τραγωδία του ανθρώπου Χόκινγκ είναι αρκετά διαφορετική από του συμβόλου Χόκινγκ. Ο Χόκινγκ δεν αποσύρθηκε στο εσωτερικό του νου του ως αποτέλεσμα της ασθένειάς του: ήδη από την παιδική του ηλικία, ο Χόκινγκ ήταν ένας άκρως εγκεφαλικός άνθρωπος. Ακόμα και την εποχή που δεν ήταν βέβαιο αν θα κατάφερνε να τελειώσει το σχολείο, η πηγή της αυτοεκτίμησής του ήταν η ανωτερότητα του μυαλού του. Ήταν αυτό για το οποίο ήθελε να είναι γνωστός. Κι όμως, τη στιγμή που πέτυχε αυτόν τον στόχο η επιθυμία του ματαιώθηκε. […] Ο Χόκινγκ υποπτευόταν ότι, σε μεγάλο βαθμό, η διασημότητά του –ακόμα και η ακαδημαϊκή του επιτυχία– ήταν η ανταμοιβή για την αναπηρία του και όχι για το μυαλό του.
Απόσπασμα από το βιβλίο