Ο υπαρξισμός στη φιλοσοφία του Χρήστου Μαλεβίτση

Ἡ τελευταία γνήσια πράξη τοῦ ἀνθρώπου, ἂν τήν κατορθώσει, εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶναι καί ἡ ἔσχατη «ἰδεολογία» τῆς ὑπάρξεως. Δέν εἶναι ἔννοια οὔτε ψυχολογική οὔτε κοινωνιολογική οὔτε φιλοσοφική.

Χρῆστος Μαλεβίτσης, «Τό ἀνθισμένο δέντρο»

*

Ἐκεῖνο πού ἀπαιτεῖται εἶναι ἡ διηνεκής ἐγρήγορση. Προπαντός γιά νά ἀντιληφθοῦμε μέσα ἀπό τόν χειμέριο συμφυρμό, τή διάνοιξη τοῦ κρυφοῦ ἄνθους τοῦ πνεύματος. Πού ἀναγγέλλει τήν ἄλλην ἄνοιξη. Τήν ἐγρήγορση αὐτή τήν τηρεῖ ὁ αὐθεντικός φιλοσοφικός στοχασμός.

Χρῆστος Μαλεβίτσης, «Ἡ φιλοσοφία τοῦ Χάιντεγκερ»,

*

Ἡ ζωή ὡς ἐφημερία δέν ἔχει ἀνάγκη ὑπερβατικῆς θεμελιώσεως, δέν ἔχει ἀνάγκη ἐκμυθεύσεων τῆς καταγωγῆς καί τοῦ προορισμοῦ, δέν ἔχει ἀνάγκη τῆς ἐπιδοκιμασίας οὔτε κάποιου Πνεύματος οὔτε κάποιου Λόγου – δέν ἔχει ἀνάγκη οὔτε ἀπό βεβαίωση οὔτε ἀπό ἀπόδειξη. Ἡ αὐτάρκειά της εἶναι ἴση μέ τό θαυμασιῶδες τοῦ ὑπάρχειν.

Χρῆστος Μαλεβίτσης, «Ἐφημερία»