Οριακό σημείο

Σε µια πόλη εχθρική και αφιλόξενη µια γυναίκα οχυρώνεται πίσω από τη µοναξιά της για να επιβιώσει. Μοναδικό της όνειρο να επιστρέψει κάποια µέρα στη φωτεινή γη της ουτοπίας της. Το κτήµα του παππού είναι κατηφορικό. Στα χαµηλά µαζεύονται νερά και σχηµατίζουν µια ρηχή λιµνούλα που µόλις χωράει το πέλµα. Μια άνοιξη που ζεµατούσε ο ήλιος, πέρασα κάτω απ’ τον ξύλινο φράχτη για να εξερευνήσω τα µυστικά της. Θυµάµαι ακόµη την αύρα της αιωνιότητας καθώς περπατούσα για πρώτη φορά ελεύθερη. Κάθε βήµα ιερό, κάθε σπιθαµή γης κι ένα παρθένο βασίλειο. Στην επιφάνεια του νερού γυρίνοι είχαν βγει περίπατο, γιόρταζαν γιατί κανείς τους δεν θα γινόταν πρίγκιπας ποτέ. Όπου κι αν κοίταξα φως κι ο ορίζοντας άπειρος κι ανέπαφος απ’ τα σηµάδια που αφήνουν πίσω οι ανθρώπινες γενιές. Έφτασε ο καιρός. Πρέπει να φύγω.