Ποιμενικά Ασπροποτάμου Πίνδου

Κείνοι που έζησαν την ποιμενική ζωή φεύγουν ένας-ένας και η ζωντανή μαρτυρία τους χάνεται. Στις μνήμες των ζωντανών έσκυψα. Ακούμπησα με αγάπη και πόνο το αφτί μου στις καρδιές τους, εκεί που κρατούν τις θύμησες, όπως στο εικονοστάσι τα βάγια και τα στέφανα. Από τέτοιους αυτόπτες μάρτυρες πήρα το υλικό που χρειαζόμουν για να γράψω τούτο το "μυθιστόρημα", με μοναδική έγνοια να συμβάλω στην εικόνα ενός κόσμου που χάνεται για πάντα. Να μην ξεχνούν οι παλαιοί, να βγάλουν σωστή κρίση οι νέοι.