Πολιτικός φόβος και έγκλημα

Ο επίδικος νόμος δεν ευτύχησε να δεχτεί μία ψύχραιμη κριτική ή αντίκρουση και, βέβαια, ποτέ δεν υπήρξε δημόσια συζήτηση για την ποιότητα, τους στόχους και τον προσανατολισμό της αντεγκληματικής πολιτικής, που ως χώρα θα θέλαμε να έχουμε. Αντίθετα, το κενό από την απουσία της συζήτησης κατέλαβε η "βεβαιότητα" ότι ο συγκεκριμένος νόμος αποτελούσε απειλή για τη δημόσια ασφάλεια. Ακόμα και όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης παρέθετε τα πραγματικά στοιχεία με επίσημες ανακοινώσεις του, η μετάδοση και τελικά η επιδραστικότητα της διάψευσης ήταν τόσο περιορισμένες σε σχέση με την αρχική είδηση, που δεν μπορούσε πλέον να πείσει. Η δημοκρατία, όμως, εξαρτάται από το διάλογο και βασίζεται στην κοινή παραδοχή ότι οι άνθρωποι συζητούν επιχειρηματολογώντας και προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλον, με τους κανόνες της συζήτησης να ισχύουν εξίσου για όλους τους συμμετέχοντες. Η "βεβαιότητα", που στερεί ακόμα και το δικαίωμα της διαφωνίας, δεν ταιριάζει στη δημοκρατία αλλά στη δημαγωγία και αυτό συνέβη με το "νόμο Παρασκευόπουλου".