Προσκύνημα στις μνήμες των παιδικών μου χρόνων

Τι να πρωτοθυμηθώ... οι εικόνες περνούν από τα μάτια μου τόσο έντονες και με το πέρασμα του χρόνου, όσο μεγαλώνω, τόσο γυρίζω πίσω στα περασμένα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Ίσως γιατί ποτέ δεν έκοψα τον ομφάλιο λώρο από το χωριό, αντίθετα δίνω το παρόν εκεί με την πρώτη ευκαιρία και όποτε μπορώ. Παππούς, γιαγιά, θείοι, πλέον δεν υπάρχουν, όλοι έχουν πεθάνει. Αυτά θυμάμαι από τα καλοκαίρια στο χωριό. Για μένα όλα αυτά είναι μια πολύ καλή ανάμνηση. Μια σύνδεση με το παρελθόν, με τους συγγενείς μου που δεν υπάρχουν πια και με την οικογένειά μου που και αυτή δεν υπάρχει πια. Τον φυλαγμένο θησαυρό αναμνήσεων από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό τον Αφιερώνω στον αγαπημένο μου αδελφό Κώστα, καθώς και σ’ όλα τα ξαδέλφια μου που τα Αγαπώ Πολύ, με τους οποίους θέλω να μοιραστώ κάθε τι που έχει σχέση με αυτό το κομμάτι της κοινής μας κληρονομιάς.