Σύννεφα και σκιές

Θα `θελα να κραυγάσω αλλά δεν λέω τίποτα.

Πάντα καταφεύγω στο πίσω μέρος της σκηνής.

Αλλά μια μικροσκοπική νιφάδα χιονιού

δεν δείχνει κανένα φόβο — έχει λιώσει

μέσα στο χώμα αιώνες κι αιώνες.

Πώς και πού βρίσκει τη θέληση;

Δεν φοβίζουν τα βράχια, ο άνεμος, μήτε η βροχή.

Κι όμως υπάρχουν ακόμα βαριά πόδια

που μπορούν να σπάσουν ένα κεφάλι στο χώμα.

Φλέγομαι. Η καρδιά μου ολόφλογη.

Η μέρα της κρίσης κατακαίει το κρύσταλλο της ψυχής μου.

Μα Θεέ μου ένα μόνο θα θελα: να χα

τουλάχιστον του κρύσταλλου την αντοχή.