Τάι Τσι Τσουάν

Στο πέρασμα των αιώνων, πολλά στυλ κινέζικων πολεμικών τεχνών αναπτύχθηκαν, ωρίμασαν, διασταυρώθηκαν και διαδόθηκαν. Από τον δέκατο έβδομο αιώνα και μετά, ξεχώρισαν δύο διαφορετικοί κλάδοι: τα "εξωτερικά" στυλ (γουάιτζια), που βασίζονται στη σωματική δύναμη και την ταχύτητα, και τα "εσωτερικά" στυλ (νέιτζια), που εστιάζουν στη χρήση του τζιν (εσωτερική δύναμη) και του τσι (εσωτερική ενέργεια). Παραδείγματα των αποκαλούμενων εξωτερικών στυλ είναι οι διάφορες σχολές Σαολίν. Παραδείγματα εσωτερικών στυλ είναι το Τάι Τσι Τσουάν, το Πά Κουά Τσανγκ και το Χσίνγκ Γι Τσουάν. Καθώς το Τάι Τσι Τσουάν ανέπτυσσε τη δική του ταυτότητα και προσέλκυε όλο και περισσότερους οπαδούς, δημιουργήθηκε ένα σώμα προφορικών διδασκαλιών και γραπτών κειμένων. Κάποια από αυτά ομαδοποιήθηκαν και κατέληξαν τελικά σε αυτό που ονομάζουμε "Τα κλασικά κείμενα του Τάι Τσι Τσουάν", αποτελώντας σημείο αναφοράς, μελέτης και συζήτησης για όλους τους μελετητές των Κινέζικων Πολεμικών Τεχνών, της κινέζικης κουλτούρας και του πολιτισμού αλλά και όλους τους σοβαρούς ασκούμενους στην τέχνη του Τάι Τσι Τσουάν, η οποία στις μέρες μας έχει πλέον ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μιας απλής πολεμικής τέχνης και έχει καθιερωθεί παγκοσμίως ως ένα πλήρες σύστημα σωματικής, νοητικής και ψυχικής θεραπείας, ανάπτυξης και βελτίωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Οι φίλοι του Τάι Τσι Τσουάν σε ολόκληρο τον κόσμο χρησιμοποιούν τα "Κλασικά κείμενα" ως λυδία λίθο για σχεδόν δύο αιώνες. Ωστόσο, πολλά σημεία τους παραμένουν σκοτεινά και δεν έχουν εξεταστεί λεπτομερώς. Το βιβλίο αυτό ταξιδεύει αρχικά τον αναγνώστη στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του Τάι Τσι Τσουάν, τις προσωπικότητές του και τα αμφιλεγόμενα συμβάντα ή πρόσωπα. Στη συνέχεια, επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν την πατρότητα, τη χρονολόγηση, τα περιεχόμενα και τη μετάδοση των "Κλασικών κειμένων". Τέλος, η συγγραφέας Μπάρμπαρα Ντέιβις, προσφέρει μια φρέσκια μετάφραση των πέντε βασικών Κλασικών Κειμένων, σύμφωνα με την εκδοχή της Οικογενείας Γιάνγκ, με λεπτομερή σχόλια και επιπλέον ερμηνευτικό σχολιασμό του Τσεν Γουάι-μινγκ, από τη δεκαετία του 1920. Χρησιμοποιώντας αυτά τα κείμενα ως σημείο εκκίνησης, η Ντέιβις εξερευνά το νόημα των "Κλασικών κειμένων" και πώς αυτά μπορούν να βοηθήσουν στην εμβάθυνση της πρακτικής του Τάι Τσι Τσουάν.