Ταμπουίνος

Μελλοντικέ μου Εαυτέ,

Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί μια συλλογή σκέψεων ή ιστοριών ή ποιημάτων. Είναι όμως κατά βάθος ένα γράμμα. Σου γράφω υπό το ημίφως ενός λαμπατέρ, βράδυ Μαρτίου, που σημαίνει αναποφάσιστη θερμοκρασία. Υπάρχει λόγος που αυτό το γράμμα το έκανα βιβλίο. Κάθε βιβλίο είναι ένα ζωάκι που ξέρει να διηγείται τουλάχιστον μια ιστορία και αν έφτασε στα χέρια σου, αν οι συνθήκες ευνόησαν στο να υπάρχει ακόμα για να το παραλάβεις, τότε αξίζει η υπομονή που κάνω αυτήν τη στιγμή για να γράψω με ήρεμα καθαρά γράμματα, κάτι που όπως ξέρεις δεν συνηθίζω καθόλου. [...] Γιατί μπορεί να είναι κι άλλοι σαν κι εσένα που να διαχύθηκαν στους αχανείς ωκεανούς αυτής της μεγαλούπολης και να ξέχασαν ότι δεν είναι «μεγάλοι». Μπορεί να αναγνωρίσουν κι αυτοί τα γράμματά τους, ή έστω αυτό το ζώο με τα μεγάλα αυτιά και το μικρό στόμα, που έπλασες σε μικρή ηλικία και όπως τόνισες είναι υπό εξαφάνιση.