Το μπαρ στο Λεβαλουά-Περέ

Ένας άνδρας, φορώντας πένθος στο μπράτσο, επιστρέφει μετά από χρόνια στο χριστουγεννιάτικο Λονδίνο, μαζί με τον μικρό του γιο. Στους εορταστικούς δρόμους της πόλης, γεμάτους φώτα και ζωή, ψάχνει ασυνείδητα έναν γνώριμο του παρελθόντος με την ελπίδα να κλείσει παλιούς λογαριασμούς. Ο αναγνώστης, ξεφυλλίζοντας σελίδες του ημερολογίου του, θα βυθιστεί στις στιγμές που ένωσαν τους δύο νεαρούς άνδρες, τις αποφάσεις που τους χώρισαν και τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες που βάρυναν μια σχέση πάθους και εμμονής. Με νοσταλγική ευαισθησία αλλά και κυνισμό, η νουβέλα εξερευνά την οδυνηρή αλήθεια της αγάπης: όσο μαγική κι αν είναι, δεν είναι πάντα αρκετή. Αντιμέτωποι με τους φόβους, τις πληγές και τις επιλογές τους, οι ήρωες πορεύονται σ’ έναν δρόμο όπου οι αναμνήσεις παλεύουν με τη λύτρωση.

[...]Μα η ζωή χωρίζει όσους αγαπιούνται, ολόγλυκα, χωρίς να κάνει θόρυβο, σιγοτραγούδησε ο Μαρκέλλος. Ταξίδεψε εφτά χρόνια πίσω με τον νου, τότε που γνώρισε τον Κριστόφ. Τότε που όλα έμοιαζαν μαγικά. Τότε που τα κατέγραφε όλα σε ένα τετράδιο, ένα ημερολόγιο που μπορεί να βρει κανείς στο συρτάρι του – και εν τέλει βρήκε χρόνια αργότερα. Ένιωσε όπως τότε για κλάσματα του δευτερολέπτου. Μία ιστορία που βίωσε σαν αχρείαστη αγκαλιά. «Μα... υπάρχουν αλήθεια αχρείαστες αγκαλιές;», σκέφτηκε.[...]