Τσιγάρο βαρ;

Μακρινές θείες, γειτόνισσες, πλανόδιοι πωλητές, περαστικοί, παιδιά, περιθωριακοί τύποι, αδέσποτα, δευτερεύοντες χαρακτήρες που αξιώνουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, όσο κρατάει κι η ανάγνωση των αφηγημάτων που απαρτίζουν τη συλλογή.
Μικροϊστορίες, δηλαδή «ιστορίες σύντομες σε έκταση» αλλά και «ιστορίες των μικρών αυτού του κόσμου». Που μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι –έχεις τσιγάρο;– κάνουν ένα φευγαλέο πέρασμα από τη ζωή και την αντίληψη του αφηγητή.

Την παρατηρούσα όρθια, ακουμπισμένη στον τοίχο, να ρουφάει το τσιγάρο, σχηματίζοντας βαθιές κοιλότητες στα μάγουλα και κοιτώντας τον καπνό που φυσούσε να διαλύεται μπροστά της. Δυο πιθαμές σώμα όλη κι όλη, απροσδιόριστης ηλικίας. Στη δυσκολία να μαντέψεις τα χρόνια της συνέβαλλε και το κενό από δόντια στόμα, αλλά και οι αμέτρητες ρυτίδες του προσώπου της. Ποτάμια βαθιά της χαράκωναν το δέρμα· νερά παχύρρευστα κι ορμητικά, που διακλαδίζονταν σε δεκάδες παραποτάμους, μεταφέροντας, λες, στις κοίτες τους μια σκούρα ιλύ, αρχέγονη. Το βλέμμα της, πάντως, πέταγε σπίθες.
Απόσπασμα από το βιβλίο

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ο Σπύρος Κιοσσές μάς αποκαλύπτει το λεπτό του χιούμορ, μας δίνει με φινέτσα αξιομνημόνευτα περιστατικά, αλλά πρωτίστως μιλάει στην καρδιά με αλήθεια.
Καθημερινή