Ζωή και νάμα

{…Η δίκη µου έγινε κεκλεισµένων των θυρών, γιατί αλλιώς θα τους καταλάβαιναν πόσο ανεγκέφαλοι ήταν. Με πήγαν σε ένα «σωφρονιστικό» για ανηλίκους. Εκεί, οφείλω να οµολογήσω, ήταν υπέροχα. Κοιµόµουν ελάχιστα αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε. Φυσικά και τους κορόιδευα όλους. Το καλύτερο ήταν που είχα πρόσβαση σε µια τεράστια βιβλιοθήκη. Εµπλούτισα τις γνώσεις µου πολύ περισσότερο. Πίστεψαν σύντοµα πως ό,τι έκανα το έκανα σε µια στιγµή εφηβικής, τρέλας!...}